பொன்பரப்பியில் நாதமுனிகள்

பொன்பரப்பியில் நாதமுனிகள்

நாதமுனிகள்  உய்யக் கொண்டாரைத் தம் வாரிசு என நியமித்து அதனை அறிவித்த பின் தம் இல்லப் பணிகளில் மூழ்கினார்.

ஒருநாள் வேடன் ஒருவன் தன் மனைவியையும் குரங்கு ஒன்றையும் கூட்டிக்கொண்டு நாதமுனிகளைத் தேடிக் கொண்டு  வந்தான்.   அவன் முனிவரை சேவித்துச் செல்ல விரும்பி அவருடைய  திருமாளிகை வந்தான். ஆனால், முனிகள் அப்போது ஊரில்  இல்லை.  வேடன் அவரைக் காண முடியாமல் மேற்குப் பக்கம் திரும்பிச் சென்றான்.
அவர்கள் சென்ற சில நேரத்தில் முனிகள் வீடு  திரும்பினார். 

அவருடைய மகள் வேடுவத் தம்பதிகள் வந்து தேடிவிட்டு மேற்குத் திசை நோக்கிச் சென்றுவிட்டதைக் கூறினாள்.  வந்தவன் ராமபிரானே என்று முனிகள் உணர்ந்தார்.   துணுக்குற்று அந்த வேடன் சென்ற திசை நோக்கித் தேடி பொன்பரப்பி எனும் ஊர் வரை போய்   விட்டார்.

வேடுவத்தம்பதிகளைக்  காணவில்லை. யாரும் கண்டதாகக் கூறவும் இல்லை.  அலைந்த களைப்பும், காண முடியவில்லையே என்ற சோர்வும் ஏற்பட்டு மண் மேல் தடாலென மயங்கி  விழுந்தார்.   தலையில் பலமாக அடிபட்டது.

அவரைச் சீடர்கள் இல்லம் கொண்டு வந்தனர்.  இரெண்டொரு நாளாக மயக்கம் தெளியவே இல்லை.  ஏகாதசி அன்று அவருடைய உயிர் பிரிந்தது.

பொன்பரப்பியில் அவரை அடக்கம் செய்வித்தனர்.

UYYAKONDAR’S THANIAN:
நம: பங்கஜ நேத்ராய நாத: ஸ்ரீ பாத பங்கஜே
ந்யஸ்த ஸர்வ பராய அஸ்மத் குல நாதாய தீமதே

விஷ்ணு விநாயகர்

விஷ்ணு விநாயகர்

 

திருமாலின் நரசிம்ஹ அவதாரத்திற்குக் கருத்துரை கூறியவர் விநாயகப் பெருமான்.

காசிப பெருமாளின் இரு மனைவியர்கள் அதிதி – திதி ஆவர்.  திருமாலே தமக்கு மகனாகப் பிறக்க வேண்டும் எனத் திதி பெருந்தவம் புரிந்து வந்தாள்.  அதிதியோ, தேவர்களையும் மூவர்களையும் கூடி வலிமை உள்ள மகனை வேண்டினாள்.  அவள் காசிப முனிவரைக் கூடியதால் இரணியன், இரணியாட்சன் எனும் இரு பிள்ளைகள் பிறந்தார்கள்.

இரணியன் தன்னையே சர்வ வல்லமை படைத்த கடவுளாக அனைவரும் போற்ற வேண்டும் என்று கட்டளை இட்டான்.  சிவபெருமானிடம் இரணியன் சாகாவரம் பெற்றிருந்தான். அவனைச் சாய்க்கும் வழி காணத் திருமால் வன்னி மரத்தடியில் விநாயகரை வழிபாட்டு வந்தார்.

நரசிம்ஹ அவதாரம் விநாயகர் கூறிய வழிதான்.

உயர்திணை, அஹ்ரினை இரண்டாலும் தனக்குச் சாவு வரக்கூடாது என வரம் பெற்றிருந்தான் இரணியன்.  பகலிலும் இரவிலும், உள்ளேயும், வெளியேயும் தனக்குச் சாவு நேரக்கூடாது என வேண்டியிருந்தான். அந்த இரணியனை நரசிம்ஹ அவதாரம் எடுத்துப் பகலும்-இரவும் இல்லாத அந்த நேரத்தில், இருப்பிடத்தில் உள்ளேயும்-வெளியேயும் இல்லாமல், வாயிற்படியில் வானமும்-பூமியும் இல்லாத மடியில், ஆயுதத்தாலும், சசுத்திரத்திரத்தாலும் இல்லாமல் கூரிய நகங்களால் மார்பினைப் பிளந்து குருதியைத் தரையில் சிந்தவிடாமல் உறிஞ்சிக் குடித்து உயிரைக் குடிக்கத் திருமாலுக்கு வழி காட்டியவர் விநாயகர்.

அந்த விநாயகர் விஷ்ணு விநாயகர் எனப்பட்டார்.

RANCHOD RAI - இரண்சோட்ராய்

இரண்சோட்ராய்

தக்கோர் என்னும் டங்காபுரத்தில் கோயில் கொண்டு இருப்பவர் துவாரகையில் உள்ள கண்ணனே ஆவார். இது எப்படி? கண்ணன் மீது பக்தி கொண்ட விஜயசிம்மன் என்பவரும் அவர் மனைவி கங்காபாய் என்பவரும் துவாரகையில் ராமபக்தர் என்று அழைக்கப்பட்ட அவர் ஆண்டுக்கொரு முறை துவாரகை சென்று கண்ணனைத் தொழத் தவறமாட்டார். விஜயசிம்மர் எண்பது வயது ஆன போதிலும் அந்நியமத்தை விடவில்லை.

அவருடைய கனவில் தோன்றி துவாரகநாதன் தன்னை அழைத்துச் செல்லக் கூறினார். இரவில் விஜயசிம்மன் துவாரகை சென்றபோது கருவறைத் திறந்தது. அவர் கண்ணனை எடுத்துக் கொண்டு டங்காபுரம் சென்றார். தம் வீட்டிலேயே எழுந்தருளச் செய்தார்.

துவாரகனாதனிடம் தமக்கு ஏற்பட்ட துன்பத்தை அவர் கூறத் தம்மைப் புஷ்கரணியில் போட்டுவிட்டு அங்கு வரும் வீரர்களுடன் வைகுண்டம் வரச் செய்தார் துவாரகநாதன். ஆனால் விஜயசிம்மரைத் துவாரகை வீரர்கள் குத்திக் கொன்றனர். விஜயசிம்மரின் மனைவி தம் கணவருக்கு ஈமக்கடன் செய்தாள். புஷ்கரணியில் போடப்பட்ட துவாரகநாதன் வெளியே கிளம்ப மறுத்தார். விஜயசிம்மரின் மனைவி கங்காபாயே வெளிக் கொணர்ந்தார்.  வெளி வந்த துவாரகைநாதனைப் பார்த்தால், அவர் திருமேனி எல்லாம் இரத்தக் காயமாக இருந்தது. விஜயசிம்மரைக் குத்திய காயங்கள் எல்லாம் துவாரகைநாதன் உடம்பில் இருந்தன. துவாரகைநாதனின் எடைக்குத் தங்கம் தரச் சொல்லி எல்லோரும் கங்காபாயை வற்புறத்த, மூக்குத்தியைத் தவிர வேறு எதுவுமில்லாமல் போனதால் துலாக்கோலின் ஒருதட்டில் மூக்குத்தியை வைத்து மற்றறொரு தட்டில் துவாரகைநாதனை வைக்க, மூக்குத்தி தட்டு உயர்ந்த்தது. எல்லோரும் பெருமாளை வேண்டினர். இதனால் ஒரு நாளில் ஐந்து நாழிகை மட்டும் துவாரகையில் இருப்பேன், மற்ற நேரமெல்லாம் டங்காபுரத்தில் இருப்பேன் என்றார்.
 

இதனால் அவருக்கு இரண்சோட்ராய் என்ற பெயர் ஏற்பட்டது.

முதுமையிலும் இனிமையாக வாழ்வது எப்படி?

1960-ம் ஆண்டுகளில் இந்தியர்களின் சராசரி ஆயுள் 42 வயது. தற்போது பெண்களுக்கு 67-ம், ஆண்களுக்கு 64-ம் சராசரி வயதாக இருக்கிறது. அதனால் நாமெல்லாம் எதிர்காலத்தில் 80, 90-வது பிறந்த நாளைக்கூட கொண்டாடலாம்! அப்படி கொண்டாட வேண்டும் என்றால் முதுமையை வரவேற்று அதனோடு வாழ பழகிக்கொள்ளவேண்டும்.

நம்மை  படைக்கும்போதே கடவுள் நமது உடலில் எந்த பிரச்சினை எதிர்காலத்தில் வந்தாலும் தாக்குப்பிடித்து வாழ வசதியாக, முக்கியமான ஒவ்வொரு உறுப்பிலும் இலவச இணைப்புபோல் அதிகப்படியான அளவை, சக்தியை கொடுத்திருக்கிறார்.  கிட்னியில் இன்னொன்று, ஈரலில் 80% தேவைக்கு அதிகமாக,கல்லீரலில் 60% தேவைக்கு கூடுதலாக!  இப்படி ஒவ்வொன்றிலும் கடவுளின் கருணை தெரிகிறது.

அதனால்தான் இளமையில் ஆடாத ஆட்டம் ஆடினாலும் அடிக்கடி நோய்வாய்ப்படாமல் தப்பித்து விடுகிறோம்.  ஆனால் முதுமை அப்படி அல்ல.  "மார்ஜின் ஆப் எர்ரர்" என்று குறிப்பிடும் அந்த சக்தி இயல்பாகவே முதுமையில் குறைந்து விடுகிறது.

உடலின் எல்லா பகுதிக்கும் முதுமையில் ரத்த ஓட்டம் குறையும்.  மூளைக்கு செல்லும் ரத்தத்தின் அளவு குறையும்போது "மைனர் ஸ்ட்ரோக்" எனப்படும், வெளிக்கு தெரியாத பக்கவாத பாதிப்புகள் தோன்றும்.  அதனால் தான் சிலர் 5/6 தடவை அழைத்தபின்பு தான் சுதாரித்துக் கொண்டு "என்னையா அழைத்தீர்கள்"? என்று கேட்பார்கள்.  

ஆஸ்டியோபோராசிஸ் என்ற எலும்பு அடர்த்திக் குறைபாடு நோய் முதுமையில் தென்படும்.  பெண்களுக்கு மாதவிலக்கு நின்று மெனோபாஸ் ஆகும் காலக்கட்டத்திலே இந்த தொந்தரவு தோன்றி விடும்.  குறிப்பிடத்தக்க பிரச்சினை என்னவென்றால், கீழே அவர்கள் விழுந்தால் எளிதாக எலும்பு முறியும்.  சிகிச்சை எடுத்துக் கொண்டாலும் விரைவாக பலன் கிடைக்காது.  மூட்டுத் தேய்மானமும் முதுமையில் உருவாக்கி, மூட்டு மாற்று அறுவை சிகிச்சை சிலருக்கு தேவைப்படும்.

60 வயதுக்கு பிறகு முதியவர்கள் உடலில் ஒவ்வொரு நோயாக ஒட்டிக்கொள்ளப் பார்க்கும்.  சர்க்கரை நோய் தாக்கி இருந்தால், ரத்தத்தில் சர்க்கரையின் அளவு எவ்வளவு இருக்கிறது?  என்பதைவிட, சர்க்கரை நோய் எவ்வளவு காலமாக இருக்கிறது என்பது கவனிக்கத் தகுந்தது.  ஏன் என்றால் நீண்ட காலமாக அந்த நோய் தாக்கி இருந்தால் கண், கிட்னி, இதயம் போன்றவை பாதிக்கப்படக்கூடும்.

ஈரல், கிட்னி ஆகிய இரண்டு உறுப்புக்களும் நாம் இளமையாக இருக்கும்போது, சாப்பிடும் மாத்திரையில் இருக்கும் தேவையற்றவைகளை அப்படியே பிரித்தெடுத்து ரத்தத்தில் கலக்கவிடாமல் வெளியேற்றிவிடும். முதுமையில் அந்த இரண்டு உறுப்புக்களின் செயல்பாடும் மந்தமடைவதால் நோய்களுக்காக சாப்பிடும் மாத்திரைகளில் இருக்கும் தேவையற்றவைகளும் பிரித்து எடுக்கப் படாமல் அப்படியே ரத்தத்தில் கலந்து விடும்.  அதனால் தான் முதுமையில் நோய்களுக்காக சாப்பிடும் மருந்துகளால் அதிக பக்க விளைவுகள் சிலருக்கு தோன்றுகிறது.

நோயாளிகளுக்கு டாக்டர்கள் மாத்திரைகள் பரிந்துரைக்கும்போது, மிக குறைந்த அளவு, அதிகபட்ச அளவு என்ற இரு எல்லைகளை கையாண்டு அதற்கு தக்கபடி மாத்திரைகள் உட்கொள்ள வேண்டிய அளவை நிர்ணயிப்பார்கள்.  இதை "தெரபூயிடிக் வின்டோ" என்பார்கள்.  அந்த இடை வெளியை முதுமையில் மிக கவனமாக கண்காணித்து மாத்திரைகள் வழங்க வேண்டும்.  தேவைக்கு அதிகமான டோஸ் கொடுத்துவிட்டால் பக்க விளைவுகள் அதிகரித்துவிடும்.

எல்லா வியாதிகளுக்கும் அறிகுறி உண்டு.  இளமையில் உடலில் அதிக சக்தி இருக்கும்போது அறிகுறிகளை எளிதாக கண்டு சிகிச்சையை உடனே தொடங்கி விடலாம்.  முதியவர்களுக்கு உடலில் சக்தி குறைவதால் உள்ளே நோயின் பாதிப்பு அதிகம் இருந்தாலும், அறிகுறிகளை அவ்வளவு எளிதாக கண்டறிய முடியாது.

சிறுநீர் பாதை அருகில் ப்ரோஸ்டேட் சுரப்பி உள்ளது. முதுமையில் அந்த சுரப்பி வீங்கும்.  அடிக்கடி சிறுநீர் கழிக்கத் தோன்றும்.  முழுமையாக வெளியேறவும் செய்யாது. திடீரென்று சிறுநீர் வெளியேறாமல் தொந்தரவு செய்வதும் உண்டு.  உடல் இயக்கம் குறைவதால் தூக்கமின்மையும் முதியோர்களை அதிகம் தொந்தரவு செய்கிறது.  பற்கள் விழுந்து விடுவதால் அவர்களால் மென்று சாப்பிட முடியாது.  அதனால்  பிரச்சினையும், ஜீரணக் கோளாறும் தோன்றுகிறது. புற்று நோயும் முதியோர்களை அதிக அளவில் தாக்கி நிலைகுலையச் செய்கிறது.  கட்டி, ஆறாத புண்கள் தோன்றினாலோ, இருமலில், வாந்தியில் சிறுநீர் மற்றும் மலத்தில் ரத்தம் வெளிப்பட்டாலோ டாக்டரிடம் சென்றுவிட வேண்டும்.  பெண்களைப் பொறுத்த வரையில் அதிக ரத்தப் போக்கு உடனடியாக கவனிக்கத் தகுந்தது.  இது போன்ற ஏராளமான உடல் பிரச்சினைகள் மட்டுமின்றி, மனப் பிரச்சினைகளாலும் முதியோர்கள் பாதிக்கப்படுகிறார்கள்.

கடைப்பிடிக்க வேண்டியவைகள்:

• முதுமையை ஓய்வுக்கான பருவம் என்று நினைத்து முடங்கக் கூடாது. 
• மனதுக்கும், உடலுக்கும் ஆக்டிவ்வாக வேலை கொடுத்துக் கொண்டே இருக்கவேண்டும்.  டிவி பார்ப்பது, தூங்குவது போன்று பொழுதை கழித்தால் உடலும் மனதும் சோர்ந்து போகும். 
• பேரக் குழந்தைகளிடம் தாத்தா, பாட்டி மாதிரி பழகாமல் நட்பாக பழகுங்கள, விளையாடுங்கள், இரவில் அவர்களோடு கதை பேசி தூங்குங்கள்.  
• புகை, மது பழக்கம் இருந்தால், 50 வயதுக்கு முன்பே விட்டு விடுங்கள்.
• 55 வயது கடக்கும்போது வருடத்திற்கு ஒருமுறை முழு உடல் பரிசோதனை செய்து, நோய்களை தொடக்கத்திலே கண்டறியுங்கள். 
• முதுமை எல்லோர்ருக்கும் உண்டு என்பதால் இளமையிலேயே மருத்துவ காப்பீடு செய்து விடுங்கள்.  முதுமையில் அதிக நம்பிக்கையை அது உருவாக்கும்.
• 50 வயது நெருங்கும் முன்பே உடல் எடையை கட்டுக்குள் கொண்டு வந்து, உடற்பயிற்சியையும் தொடங்கிவிடுங்கள்.
• மனைவியுடனான தாம்பத்திய வாழ்க்கையிலும் ஆர்வம் காட்ட வேண்டும்.
• பெரும்பாலான முதியோர்கள் பாத்ரூமில் வழுக்கி விழுந்து, அடிபட்டு படுத்த படுக்கையாகித் தான் மரணத்தை நெருங்குகிறார்கள்.    அதனால் வழுக்காத வகையில், தண்ணீர் தேங்காத வகையில், கைப்பிடியோடு உட்கார்ந்து எழும் வசதியுடன் முதியோர்களுக்கான பாத்ரூமை அமையுங்கள்.  இரவில் அவசரமாக பாத்ரூம் போக, சுவிட்சை தேடித் பிடித்து லைட் போட முடியாது.  அதனால் இரவு முழுவது விளக்கு எரியட்டும்.  
• தம்பதிகளில் யாராவது ஒருவர் இறந்து, இன்னொருவர் தனிமரம் ஆகும்போது தனிமை அவர்களை கடுமையாக வாட்டும். அதை போக்க அவர்களை, நட்பு, உறவு, ஆன்மிகம், பொழுதுபோக்கில் கவனத்தை திசை திருப்ப வேண்டும்.
• ஒவ்வொரு மனிதரும் சம்பாதிக்கும் சொத்து அவர்களது வாரிசுகளுக்குத்தான் போய்  சேர வேண்டும்.  ஆனால் முதுமையை இனிமையாக நீங்கள் கடக்க வேண்டும் என்றால் உங்கள் பெயருக்கு சொத்துக்களையும், பணத்தையும் வைத்துக் கொள்ளுங்கள்.  இதில் வாரிசுகளின் கவலை, கண்ணீர், நிர்ப்பந்தங்களுக்கு பணிந்து விடாதீர்கள். 
• முதுமை இயற்கை தரும் சாபம் அல்ல; வரம்!  அதனால் அதை மனதார ஏற்று, நட்போடு கைகோர்த்துக் கொண்டால் மீதமுள்ள நாட்களிலும் மகிழ்ச்சியாக வாழலாம்.

                          "வாழ்க வளமுடன்"

SRI SUDARSANA SATHAKAM (3 OF 3)

SRI SUDARSANA SATHAKAM (2 OF 3)

SRI SUDARSANA SATHAKAM (1 OF 3)

அமாவாஸ்யா, மஹாளய, யம-பீஷ்ம தர்ப்பணங்கள்

ஹாத்திராம் ஆன பாவாஜி

தன்னுடைய வீட்டின்  தாயக்கட்டை விளையாடிக் கொண்டிருந்தார் பாவாஜி.  முதன்முறையாக  பாவாஜியை பார்ப்பவர்கள், அவரை மனநிலை பாதிக்கப்பட்டவராகத் தான் நினைப்பார்கள்.  ஏனெனில், தாயக்கட்டை விளையாடும்போது பாவாஜியின் செயல்பாடு அது மாதிரி இருக்கும்.  

சுவாமியுடன் விளையாட்டு

பாவாஜி திருமலையில்  குடில் அமைத்து வாழ்ந்து வந்தார்.  தினமும் அதிகாலையில் எழுந்திருந்து புஷ்கரணியில் நீராடி விட்டு வெங்கடாசலபதியை தரிசனம் செய்வார். பின்னர்  வீட்டில் அமர்ந்து தாயக்கட்டை விளையாடுவார். அவருடன் யாரும் விளையாட மாட்டார்கள, அவர் மட்டும் தான் விளையாடுவார்.  இதனால்தான், எல்லோரும் அவரை மனநிலை பாதிக்கப்பட்டவர் என்று நினைத்தனர்.   ஆனால், பாவஜியை பொருத்தவரை அவர் தனியாக விளையாட வில்லை, வேங்கடவனுடன் தான் விளையாடுகிறார்." இது என்னுடைய ஆட்டம், இது சுவாமியோட ஆட்டம்" என்று மாற்றி மாற்றி தாயக்கட்டையை உருட்டுவார்.

வேங்கடவன் தோற்றார்

ஒரு தடவை இதுபோல விளையாடிக் கொண்டிருந்தபோது ஒரு அற்புதம் நடந்தது.  வீட்டில் பிரகாசமான ஒளியும், நறுமணமும்  பரவியது. தொடர்ந்து அங்கு வெங்கடாஜலபதியின் விக்கிரகம் தோன்றியது.  அதில் இருந்து "என்ன பாவாஜி, என் விளையாட்டை நான் விளையாடலாமா ?" என்று ஒலி வந்தது.  வாய் அடைத்து போன பாவாஜி, விக்கிரகத்தை கையில் எடுத்தார், மான் தோலின் மீது வைத்தார். 
பின், அதையே கண் கொட்டாமல் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார். "பாவாஜி, விளையாடப் போகிறாயா, இல்லை நான் போகட்டுமா? என்றார் பகவான். பாவாஜி, கவனம் சிதறி, ஆட்டத்தை தப்பும் தவறுமாக விளையாடினார்.  தன் பக்தனின் பக்தியை நினைத்து, பகவானின் நிலை அதைவிட மோசமாக இருந்தது.  

இரத்தின மாலை

"பாவாஜி, நீ ஜெயித்து விட்டாய்.  உனக்கு என்ன வரம் வேண்டுமோ கேள், தருகிறேன்", என்றார் பகவான்.  ஆனால்,  பாவாஜியோ, "உமது குரலைக் கேட்பதைவிட பெரிய வரம் எனக்கு வேண்டுமா? இருப்பினும், தங்களின் விஸ்வரூபத்தை காண விரும்புகிறேன்" என்றார்.  அவரின் விருப்பப்படி பகவான் தரிசனம் கொடுத்தார்.  விளையாட்டு தினமும் தொடர்ந்தது.  ஒருநாள், பகவான் விளையாடி விட்டு செல்லும்போது தன் கழுத்தில் இருந்த இரத்தின மாலையை பாவாஜியின் வீட்டிலேயே விட்டுச் சென்றார்.

சிறிது நேரம் கழித்து இதை கவனித்த பாவாஜி, பகவானே வந்து எடுத்துச் செல்வார் என்று நினைத்தார்.  ஆனால், பகவான் வரவே இல்லை.   எனவே மறுநாள் அதிகாலையிலேயே மாலையுடன் கோவிலை நோக்கி ஓடினர்.  அதற்குள் நிலைமை எல்லை  கடந்திருந்தது. பகவானின் கழுத்தில் இருந்த இரத்தின மாலை காணவில்லை என்ற செய்தி கோவிலைத் தாண்டி ஊருக்குள் பரவியது.  கூட்டம் மொத்தமும் கோவிலுக்குள் வந்துவிட்டது.

திருட்டுப்பட்டம்

இந்த நிலையில், கோவிலுக்குள் மாலையுடன் வந்த பாவஜியை பார்த்த  ஒருவர், "திருடன்" என்று கூக்குரலிட்டார்.  மாலையை ஏன் திருடினாய்? என்ற கேள்வியால் பாவாஜியின் இதயம் நின்று விட்டதைப் போல் உணர்ந்தார்.  நடந்த உண்மையை பாவாஜி எடுத்துக்  கூறியும், அதை நம்ப தயாரில்லை யாரும்.  விசாரணை, கிருஷ்ண தேவராயர் மன்னரிடம் சென்றது.   மன்னரால் பாவாஜி சொல்வதை ஒப்புக்கொள்ள முடியவில்லை.  ஆனால் அவரைப் பார்க்கும்போது பொய் சொல்பவராக தெரியவில்லை மன்னருக்கு.   தன் மனதில் திடீரென்று தோன்றிய எண்ணத்தை பாவாஜியிடம் கூறினார் மன்னர்.   "பாவாஜி,  எமது நிலவறையில் ஒரு வண்டி கரும்பு இருக்கிறது.  அதை  இன்று இரவுக்குள் நீ தின்று  விடவேண்டும்.  அப்படிச் செய்தால் நீ  நிரபராதி.  இல்லையேல் உனக்கு தண்டனை நிச்சயம்"என்றார் மன்னர்.

யானையாக வந்த பகவான்
இது முடியாத காரியமாக இருந்தாலும், பாவாஜி கூறுவது உண்மையாக இருந்தால், அந்த வேங்கடவனே பவாஜிக்கு உதவிப் புரியட்டும் என்பது மன்னரின் எண்ணம்.  பாவாஜி மனம் கலங்கவில்லை.   
சிறையில் அடைக்கப்பட்டதும், சிறிது நேரம் தியானித்து விட்டு, "நான் நிரபராதி என்பது உனக்குத் தெரியும், இனி என்ன நடந்தாலும் அது உன் பாரம்" என்று கூறிவிட்டு தூங்கி விட்டார்.   சிறிது நேரத்தில் யானை உருவத்தில் நிலவறைக்குள் நுழைந்தார் பகவான்.  அங்கிருந்த கரும்பை ஒவ்வொன்றாக சுவைக்க தொடங்கினார்.  அறைக்குள் யானை பிளிறும் சத்தம் கேட்டு காவலர்கள், "பூட்டிய நிலவறைக்குள் யானை எப்படி நுழைந்தது" என்று  அதிர்ச்சி அடைந்தனர்.   கரும்பு எல்லாம் தீர்ந்து போனபின் யானை, கதவை உடைத்துக்கொண்டு மன்னர் இருக்கும் ராஜ சபை வரை சென்று விட்டு பின் திடீரென்று மறைந்து விட்டது.  

ஹாத்திராம்
சிறைக்குள் சென்ற காவலர்கள், பாவாஜி நன்றாக தூங்கிக் கொண்டிருப்பதையும், கரும்பு காணமல் போயிருப்பதையும் கண்டு அதிசயித்து மன்னரிடம் விஷயத்தை கூறினார்கள்.    அனைவரும் வேங்கடாஜலபதியின் விளையாட்டை நினைத்து மெய்சிலிர்த்துபோனார்கள். பாவாஜியை அனைவரும் கொண்டாடினார்கள்.   அதுமுதல் ஹாத்திராம்என்று அவரை அழைத்தனர். ஹாத்தி என்றால் யானை என்று பொருள்.
திருமலை கோவிலில் தெற்கு புறத்தில் ஒரு மண்டபம் ஹாத்திராம் நினைவாக கட்டபட்டிருப்பதை இன்றும் பக்தர்கள் காணலாம்.

(நன்றி: தினத்தந்தி - 06/08/2013)

சரணாகதியில் ஒரு நாள்

அருள்... பொருள்... இன்பம்...

கடந்த வாரம் ஒரு உறவினர்  திருமண நிகழ்ச்சிக்காக திருப்பதிக்கு சென்று இருந்தேன். திருச்சானூரில் நவஜீவன் என்னும் ஒரு சேவை அமைப்பின் மூலமாக "சரணாகதி" என்கிற ஒரு முதியோர் இல்லம் பராமரிக்கப்பட்டு வருகிறது. திருமணமும் அந்த முதியோர் இல்லத்த்தில் வாழும் முதியோர்களுக்கு நடுவில்தான் நடைப்பெற்றது.

கிட்டத்தட்ட அறுபது முதியோர் தனியாகவும் தம்பதிகளாகவும் இந்த சரணாகதியில் வசித்து வருகின்றனர்.  மிகக்குறைந்த அளவிலான ஒரு பராமரிப்புச் செலவுத்தொகை இவர்களிடம் வசூலிக்கப்படுகிறது.

தனித்தனியே அறை உள்ளே டிவி, வாஷிங்மெஷின், மைக்ரோவேவ் அடுப்பு என்கிற வசதிகள். தேவைப்பட்டவருக்கு ஏசி பொருத்தப்பட்ட அறைகள்.   ஒரு முதிய கணவன்-மனைவி பசி குறித்த அச்சமோ, வியாதி குறித்த பயமோ இன்றி தங்கள் அந்திமக் காலத்தை கழித்திட இங்கே திட்டமிட்டு ஏற்பாடுகள் செய்யப்பட்டுள்ளன. 

ஸ்ரீதர் ஆச்சார்யர் என்பவர் மிகுந்த சேவை மனப்பான்மையோடு வெகு நேர்த்தியாக இந்த முதியோர் இல்லத்தை நடத்தி வருகிறார்.

வேளாவேளைக்கு உணவு, சூடான காபி, வாசிக்க நாளிதழ்கள், தினம்தோறும் பஜனைகள், பூஜை வழிபாடுகள் என்று ஒவ்வொரு நாளுக்கும் ஒரு திட்டமிடல் இருக்கிறது.

சரணாகதியில் நான் சந்தித்த சில முதியோர்கள் என் கண்களை குளமாக்கி விட்டனர். அந்த நாளில் தமிழ் சிறுகதை எழுத்தாளராக திகழ்ந்த திருமதி கஸ்தூரி பஞ்சுவை அங்கே சந்தித்து அதிர்ந்தேன்.

என் இளம்வயதில் நான் வியந்து வாசித்த எழுத்தாளரில் கஸ்தூரி பஞ்சுவும் ஒருவர். இன்று முதுமை அவரை பஞ்சாகவே ஆக்கி, படுத்த படுக்கையாகக் கிடத்தியிருந்தது. நேராக நிமிரிந்து அமரக்கூட முடியாது.  சரிந்த நிலையில் தலையணைகள் மேல் சாய்ந்தபடி கிடக்கிறார். அவருக்கு உறுதுணையாக அவர் கணவர் பஞ்சாபகேசன் இருந்தார்.  தொண்ணூறு வயதைக் கடந்துவிட்ட அவரிடம் சிறு மனபாதிப்பு. இதனால் குழந்தை போல சிரிப்பதும், திரும்பத் திரும்ப பேசியதையே பேசுவதுமாக இருந்தார்.  பத்து வருடத்துக்கு முன்புவரை அவர்கள் இருவரும் சமூகத்தில் மிகுந்த கௌரவத்தோடு பிள்ளை, பேரன், பேத்தி என்ற உறவு வட்டத்தில் சந்தோஷமாகத் தான் வாழ்ந்திருக்கிறார்கள்.  பொல்லாத முதுமை அவர்களை நடைப்பிணங்களாக ஆக்கிவிட்டது.

மனித உறுப்புகளில் கண் பார்வை இழந்தால் கூட சமாளித்துவிட முடிகிறது. ஆனால் கால்களுக்குப் பிரச்னை வரும்போதுதான் வாழ்வே ஆட்டம் காணத் தொடங்கிவிடுகிறது.  பிறரைச் சார்ந்து வாழ வேண்டிய கட்டாயம் உருவாகிறது.

எழுத்தாளர் கஸ்தூரியையும் கால்கள்தான் கட்டிப்போட்டு சரணாகதியை அவர் சரணடைய செய்திருந்தது.  அவரை சந்தித்து திரும்பிய சில நாட்களிலேயே பஞ்சாபகேசன் இறந்த செய்தி அறிந்தேன்.  கஸ்தூரிக்கு முடமைக்கு நடுவில் இப்படி ஒரு கொடுமையா என மனம் பதைத்தது. படுக்கையில் விழுந்தவர்களை பக்குவமாய் பார்த்துக் கொள்ளும் ஒரு வாழ்க்கைமுறை இன்று நம் சமூகத்தில் இல்லை  ஆம், கணவன்-மனைவி இருவருமே வேலைக்கு போனால்தான் குடும்பம் நடத்த முடியும் என்கிற நிலை.  நடமாட முடியாத முதியவர்கள் வீடுகளில் இருக்க நேரிட்டால் அவர்கள் அந்த வீட்டின் அசையாத மேஜை நாற்காலிகள் போலத்தான் கிடக்க வேண்டியுள்ளது. மேசைக்கோ நாற்காலிக்கோ பசி, தாகம் எடுக்கப் போவதில்லை. ஆனால், நடமாட முடியாத முதியவர்கள் அப்படியா? அவர்களை அப்போது யார் பார்த்துக்கொள்வது? இப்படிப்பட்டவர்களுக்கு சரணாகதி கை கொடுக்கிறது.

அங்கே ஒரு பெரியவர் சொன்னது என்னை மேலும் மிரட்டியது.  "எனக்கு இரண்டு பிள்ளைகள். நன்றாக படிக்க வைத்தேன்.  அவர்களுக்கு அமெரிக்காவில் வேலை கிடைத்து போனார்கள்.  நானும் போய் அவர்களோடு வாசித்தேன்.  அமெரிக்காவில் யாராயினும் மிகக் கடுமையாக உழைத்தால் மட்டுமே ஒரு வீடு, ஒரு கார் என்று அடிப்படை வசதிகளோடு வாழ முடியும்.  கடவுளே நம்மை சந்திக்க விரும்பினாலும், சனி-ஞாயிறுகளில்தான் வரச் சொல்வார்கள்.  மற்ற நாட்களில் நேரம் கிடையாது.

அவ்வளவு பரபரப்பான நாட்கள்!  அப்படி பிள்ளைகள் போய்விட்டால், வீட்டில் தனியாக கிடப்பதை போல ஒரு கொடுமையை, அனுபவித்தவர்களால் மட்டுமே உணர முடியும். புத்தகம் டீவி எல்லாம் கொஞ்ச நேரத்துக்குத்தான். அருமையான கலாசார சூழலில், தினம் ஒரு பண்டிகை நாள்-கிழமை விஷேசங்களை அனுபவித்து கோயில், குளம் என்று போய் வந்தவர்களால், அமெரிக்காவில் ஆறு மாதம் கூட இருக்க முடியாது.  எனவே என்னாலும் அங்கே இருக்க முடியாமல் இந்தியா திரும்பி விட்டேன்.  வயதும் ஆகிவிட்டது.  நான் பிள்ளைகளை வளர்த்து ஆளாக்கியதை வெற்றி என்பேனா இல்லை தோல்வியா? இந்நிலையில் மனைவியும் இறந்து போனாள். அப்போதுதான் எனக்கு நானே எவ்வளவு பெரிய பாரம் என்பது  தெரிந்தது. உண்மையில் மனிதப் பிறப்பெடுத்ததற்காக வேதனைப்பட்டேன்.  எனக்கு 80 வயது.  நினைவு தெரிந்த நாள் முதலாக நான் எதற்கும் கலங்காதவன்.  ஆனால், மனைவி இறந்த அன்று, பிள்ளைகளும் வர இயலாத நிலையில், அன்று நான் என் வாழ்நாள் அழுகையை அழுது தீர்த்துவிட்டேன். காலம்தான் எவ்வளவு பெரிய ரணங்களையும் ஆற்றிவிடுமே. நானும் மெல்லத்  தேறி, இந்த சரணாகதியை சரணடைந்து காலத்தை கடத்தி வருகிறேன்  இங்கே என்னைப் போல எல்லாம் இருந்தும் எதுவும் இல்லாதவர்களே எனக்கு உற்ற துணை.  இது உண்மையான அன்புக்கும் பண்புக்குமான உலகம்.  ஒவ்வொரு நாளும் இன்று மரணம் வராதா என்று எதிர்பார்த்துக் காத்திருக்கிறோம்.

இடையில் இங்கு எவராவது மரணித்தால் நாங்கள் துளிகூட வருந்துவதில்லை.  அப்பாடா அவருக்கு ஒரு வழி பிறந்து விட்டது என்று சந்தோசப்படுகிறோம்".

அவர்  பேச்சு என்னை   கலங்கடித்து விட்டது.  நம் வாழ்க்கை அமைப்பின் மேலேயே ஒரு கோபமும் வெறுப்பும் ஏற்பட்டன.   

மாத்திரைகளால் மட்டுமே தன்  வலிகளில் இருந்து தப்பித்து வாழும் ஒரு பெண்மணி பேசியதும் எனக்குள்ளே ஒரு புதிய வெளிச்சத்தைப் பாய்ச்சியது.

"ஆர்.டி., எப்.டி. என்று எதிலே பணம் சேர்க்கலாம்,  யார் அதிகம் வட்டி தருவார்கள் என்று பார்க்காதீர்கள். அதெல்லாம் வெறும் காகிதம்தான். உடம்பை ஆரோக்யமாக வைத்துக்கொள்வதில் கவனமாக இருங்கள்.  சதா டிவி பார்த்துக் கொண்டு உடம்பை பூசணி போல ஆக்கிக் கொண்டு விடாதீர்கள்.  

உண்மையில் பெரிய செல்வம் ஆரோக்கியம்தான்.

ஒரு மனிதன் 120 வயது வரை, நல்ல கண் பார்வையோடும் ஜீரண சக்தியோடும் வாழ அத்தனை யோகாசனங்களும், உணவு முறைகளும் சிறப்பாக இருப்பது நம் நாட்டில் தான்.  அலட்சியமாக பின்னால் பார்த்துக்கொள்ளலாம் என்றும், நமக்கு ஒன்றும் ஆகிவிடாது என்றும்  வாழபோய்தான்  நானெல்லாம் இன்று நோய்களின் கூடாரமாக உள்ளேன்".

அந்த ஒரு நாள் அனுபவம் நூறு புத்தகங்களை நான் படித்தற்கு சமமாக்கியது.

நாம் ஒவ்வொருவருமே ஏதேனும் ஒரு முதியோர் இல்லத்துக்குக் கட்டாயம் செல்ல வேண்டும். என் உறவினர் அங்கே திருமணம் நடத்தியதற்கு காரணமே, அவர்களின் மன வெறுமையை போக்கி அவர்களை உற்சாகப்படுத்தத்தான்.   ஏன் ஒவ்வொருவரும் அப்படி நடந்து கொள்ளக்கூடாது என்றும் தோன்றியது.  குறைந்தபட்சம் நம் பிறந்த நாளை அவர்களுக்கு நடுவில் கொண்டாடி, அவர்களின் ஆசிகளை மூட்டைக் கட்டிக் கொள்ளலாமே?

திருமண நிகழ்வு முடிந்து திருப்பதி ரயில் நிலையம் நோக்கி திரும்பும் வழியில் ஒரு நாடோடிக் கூட்டம் சாலை ஓரமாக கூடாரம் போட்டு அங்கேயே சோறு பொங்கி சமைத்துக் கொண்டிருந்தது. வானம், பூமி சொந்தமில்லை.  கண் விழிப்புத்தான் அவர்களைப் பொறுத்தவரை பிறப்பு; இரவு தூக்கமே மரணம்.  நம் பார்வையில் அவர்கள் அர்த்தமே இல்லாமல் வாழ்பவர்கள்; கண்டதே காட்சி, கொண்டதே கோலம் என இருப்பவர்கள்.

ஆனால் அவர்களில் 90 வயது பாட்டி ஒருவர் தெம்பாக ஓடியாடி பேரப்பிள்ளைகளை கொஞ்சிக் கொண்டிருந்தாள்.  இவள் கெட்டிக்காரியா, இல்லை படித்து பட்டமெல்லாம் வாங்கி, நிறைய சொத்தும் சேர்த்துவிட்டு அதை அனுபவிக்க துப்பில்லாதபடி முதியோர் இல்லத்தை சரணடையும் நாம் கெட்டிக்காரர்களா என்ற கேள்வி என்னுள் எழுந்தது.

புராணத்திலும் இது தொடர்பாய் ஒரு சம்பவம்.  சிரவணனின் பெற்றோர் பார்வை இழந்த முதியவர்கள். சிரவணன்தான் அவர்களுக்கு எல்லாம்.  காட்டில் சிரவணன் பெற்றோரின் தாகம் தீர்க்க நீர் கொண்டுவரச் சென்றான்.  வேட்டைக்கு வந்திருந்த தசரத சக்கரவர்த்தி, அவன் நீர்நிலையில் குடத்தில் நீர்முகந்தபோது உண்டான சப்தத்தை, எதோ ஒரு மிருகம் நீர் அருந்துவதாக கருதி, தன் பாணத்தை செலுத்த, அது சிரவணனின் உயிரை பறித்து விடுகிறது.

பிறகே உண்மை தெரிந்து தசரதனும் அவன் தாய்-தந்தையிடம் மன்னிப்பு கோருகிறான் அவர்களோ, "எங்களுக்கு இருந்த ஒரே ஆதரவையும் கொன்றுவிட்டு மன்னிப்பா கேட்கிறாய். இப்போது நாங்கள் பிள்ளையை பிரிந்து தவிப்பதை போல நீயும் தவிப்பாய்" என சபித்துவிட அதுவே தசரதனை விட்டு ராம-லட்சுமணர் பிரிய காரணமாகி தசரதர் உயிரும் பிரிந்தது. முதியவர் சாபம் தசரதனையே விடவில்லை,  நாம் எம்மாத்திரம்!

நம் வீட்டு முதியவர்களின் சாபத்துக்கு பயந்தாவது அவர்களை அன்போடு போற்றுவோமே! நமக்கும் முதுமை வரும் என்கிற உண்மையை நாம் உணர்ந்து இன்று நாம் முதுமையை போற்றினால் தானே நாளை நமக்கும் அது நிகழும்?

கொடுப்பதுதானே எப்போதும் திரும்பக் கிடைக்கிறது.

-----------------------------------------------OoO------------------------------------------------

(நன்றி: தினகரன் 02.03.2013 ஆன்மீக மலர், மும்பை.)

(கட்டுரையாளர் - இந்திரா சௌந்தர்ராஜன்)

நீங்கள் கெளசிக கோத்திரமா?

ஸ்ரீ விச்வாமித்ர மகரிஷியின் சிலா ரூபம் இடம் பெற்றுள்ள திருக்கோவில் பற்றிய விவரம் இது:

திருநெல்வேலி மாவட்டத்தில் விஜயாபதி என்னும் இடத்தில் மகரிஷி தவம் செய்து, யாகம் வளர்த்து, ஸ்ரீ மகாதேவர், ஸ்ரீ மகாலிங்கம், அம்பாளை பிரதிஷ்டை செய்து பூஜித்த தலம் உள்ளது. 
கோவிலுக்குப் பக்கத்திலேயே மகரிஷியின்  சிலா உருவம்.
நான்கு பக்கமும் சரவிளக்கு தொங்க, பழைய கட்டிடமாக உள்ளது.  
எதிரிலேயே தாமிரவருணி ஆறாக  ஓடுகிறது. 
அதில் ஸ்ரீ மகரிஷி ஸ்நானம் செய்து பெரிய யாக குண்டம் அமைத்து அவர் தவம் செய்த இடம். 
ஆஹா!  அற்புதம்!

பாக்கியம் உள்ளவர்களுக்குத்தான் தரிசனம்   கிடைக்கும்.
தியானம் செய்து பழக்கம் உள்ளவர்கள், சிலா  முன் அமர்ந்து தியானம் செய்தால் சூஷ்மமாக மகரிஷியின் தரிசனம் கிடைக்கும். 
நான் அதை ஆனந்தமாக அனுபவித்தேன்.   இந்த கோவிலைப் பற்றி வெளிஉலகிற்குத் தெரியவில்லை.   ஆடம்பரம், ஆரவாரமின்றி அமைதியாக உள்ளது. 
ஸ்ரீ  மகரிஷியை தரிசித்து விட்டு வந்த பின், நம் வாழ்வில் அற்புதங்கள் நடப்பதை உணர்வீர்கள்.

வள்ளியூர் என்ற ரயில் நிலையத்தில் இறங்கி அங்கிருந்து ஆட்டோ, கார் ஏதேனும் ஒன்றைப் பிடித்து (பஸ் வசதி கிடையாது), விஜயாபதி என்று சொல்லி  (25கி.மீ) போகவும். 
பக்கா கிராமம்.  இருபுறமும் வயல்வெளி.  ஆள் நடமாட்டமே கிடையாது. 
மனம் பதற்றப்படாமல், அமைதியாக மகரிஷியிடம், "உம்மை தரிசனம் செய்ய வருகிறேன்,  அருள்புரிவீர்" என்று வேண்டிக் கொண்டு செல்லுங்கள்.

போகும்போது சிறிய கிராமம் வரும்.  அங்கு குருக்கள் வீடு எங்கு உள்ளது என்று கேட்டால் சொல்வார்கள். வெளியூரிலிருந்து வருவது தெரிந்தால் கட்டாயம் உதவுவார்கள். 
கோவில் மூடி விடுவார்கள் என்று யாரேனும் சொன்னாலும் அதைரியப்பட வேண்டாம்.
கோவிலை நமக்காக அர்ச்சகர் திறப்பார்.
கோவிலுக்கு போகும்போது, அகல், எண்ணெய், விளக்குத்திரி, தீப்பெட்டி, கோலமாவு, கல்கண்டு, திராட்சை (நைவேத்யம் செய்ய) எடுத்துப் போய் சரவிளக்கிலும் எண்ணெய் ஊற்றி விளக்கேற்றி, கோலம் போட்டு, நைவேத்யம் செய்து சிறிது நேரம் உட்கார்ந்து தியானம் செய்யவும்.

அங்கு பக்கத்தில் கடை ஹோட்டல் எதுவும் கிடையாது.  பக்கத்தில் வீடுகளும் இல்லை.
தேவையான பழம், பிஸ்கட், தண்ணீர் எல்லாம் கொண்டு செல்லவும்.

கெளசிக கோத்திரக்காரர்கள் அவசியம் தரிசிக்க வேண்டும்.

(உபயம்: அகிலா கோபாலகிருஷ்ணன், சென்னை-88)
ஞான ஆலயம் / பிப்ரவரி 2008 வெளியீடு.

மேற்சொன்ன இடத்திற்கு சென்று ஸ்ரீமகரிஷியை தரிசனம் செய்தவர்கள் தயவு செய்து உங்கள் எண்ணங்களை இங்கு பகிர்ந்துகொண்டால், எல்லோருக்கும் உதவியாக இருக்கும்.  நன்றியுடன் - முரளிதரன்.